Specnaz VI.7/7+ w Sokolikach – postscriptum

Jesienią 2005 Jędrzej Wilczyński pokonał nową kombinację na Tępej o nazwie Specnaz i zaproponował dla niej wycenę VI.7/7+. Jego wspinaczka spotkała się na naszym forum z wieloma zarzutami. Poniżej Jędrzej opisuje specifikę drogi oraz broni idei tworzenia nowych połączeń i wprowadzania, dla zwiększenia ciągu trudności, ograniczników.

Specnaz, który oferuje 33-34 m oraz 16 wpinek, rozpoczyna się trawersem o trudnościach ok. VI.1+, zaczynającym się na prawo od startu do Małego Obciągania z trawersu wchodzi się w No Future (często powtarzane VI.6 Sobka Czachowskiego), startujące Primabaleriną o trudnościach VI.4. Po zakończeniu trudności Primabaleriny przechodzi się w lewo po skosie do góry, obłym kantem półki. W ten sposób dochodzimy do Margaryny.

Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)




Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)

Przechodząc przez Margarynę nie stajemy na wystających półkach na dole. Dalej trawersujemy zjeżdżającą półką na Kwiatach i omijając zacięcie z no hand rest’em, wchodzimy w przewieszoną płytkę po małych chwytach między Kleterkillerem, a Małpiarnią. Kluczowa sekwencja Specnaza (4 gimnastyczne przechwyty w pierwszym okapie) również przebiega pomiędzy tymi drogami.

Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)





Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)

Opisze swoje patenty na przejście tego miejsca: Z obłego chwytu, pod okapem, który nie pozwala na dobry wypoczynek (a jesteśmy już po ponad 25-metrowym ciągu ok. VI.5+/6) wchodzimy lewą ręką w listewkowy podchwycik przy krawędzi okapu. Kolejny ruch to wejście prawą ręką w drugi podchwycik obok. Jako, że po pierwszym ruchu lewa ręka była w wyporze, musimy ją zamienić na podchwyt i jest to właśnie trzeci przechwyt. Z tego ruchu najczęściej spadałem idąc całym ciągiem. Czwarty przechwyt to strzał prawą ręka do krawędzi zjeżdżającej półki. Dużą trudność sprawia praca nóg na tarciowych stopniach przy wykonywaniu tych przechwytów. Wydaje mi się, że to najłatwiejsze patenty na pokonanie pierwszego okapu.

Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)



Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)

Dalszy przebieg drogi, to przejście do góry i lekko na prawo, w drugi okap, na prawo od Małpiarni. Jest to już końcówka drogi, która oferuje trudności drogi nie mniejsze niż VI.3+. Ruchy z wyjścia na drodze są widoczne na zdjęciach. Propozycja wyceny Specnaza – VI.7/7+, opieram ją w dużej mierze na obserwacji prób pokonania trudności drogi, przez kilka osób wspinających się na poziomie co najmniej VI.6+.

Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)


Jędrzej Wilczyński na Specnazie VI.7/7+ (fot. arch. Jędrzej Wilczyński)

Ograniczenie dwóch półek no hand rest’owych w środkowej części drogi pozwala dojść długim ciągiem trudności do kluczowego miejsca w okapie. Droga nie jest sztucznie preparowana i omówione ograniczniki to naprawdę niewiele – na 34 metry wspinaczki – zważywszy, że w Sokolikach prawie wszystkie trudne drogi są podkuwane lub ograniczone w jakiejś części.

Przykłady najtrudniejszych, znanych mi dróg:
Geronimo VI.7 – ograniczniki i kucie,
Mandaryn VI.5+ – prawie cały wykuty,
Mephisto – Prostowanie Jelita VI.6/6+ – ograniczniki.

Nie musze podawać przykładów trudnych dróg ciągowych z innych polskich rejonów, gdzie była obecna sztuczna ingerencja i ograniczniki, gdyż chyba wszyscy je znają. Praktyka ta, to następstwo małej ilości skał dających możliwość trudnych, ciągowych dróg w Polsce. Z drugiej strony jest, zaś potrzeba zmierzenia się z czymś trudnym.

ps. Bardzo ładną, logiczną linię, choć nieco łatwiejszą od Specnaza, którą warto polecić prezentuje Luftwaffe VI.6+. Idzie ona centralnie na wprost, zaczynając się Kwiatami VI.2 i na obłej półce łączy się ona ze Specnazem.

Jędrzej Wilczyński