26 listopada 2008 18:31

Miesiąc w Yosemitach – raport trzecioligowej drużyny

Przed wyjazdem obawiałem się, czy październik to nie jest już zbyt późno i czy pogoda umożliwi nam wspinanie do końca pobytu. Okazało się, że jest to bardzo dobry okres. Poza pierwszym wrześniowym tygodniem, kiedy było zbyt gorąco, pogoda była praktycznie idealna. Jedynym mankamentem jest bardzo krótki dzień oraz zimne, momentami nawet mroźne ranki i wieczory. Nie do przecenienia jest też fakt, że po 15 września nie obowiązuje już siedmiodniowy limit pobytu w Yosemite National Park, nie trzeba więc kombinować, jak spędzić tam miesiąc :-)


Royal Arches, North Dome i górujący na doliną Half Dome

Na podbój yosemickich standardów ruszyliśmy wraz z Michałem Micajem Kajcą (Wrocławski KW, Szkoła Wspinaczki Granit).

Po kilku dniach rozwspinu na jednowyciągówkach i obowiązkowym Nutcrackerze (piękna 5-wyciągowa 5.9-ka, którą każdy powinien zrobić), ruszyliśmy na dłuższe drogi.

  • Royal Arches + South Face

16 wyciągów na Royal Arches (5.10b), następie około 300 m deniwelacji, aby podejść pod North Doma i kolejnych 8 wyciągów South Face (5.8) tworzy kombinację o umiarkowanych trudnościach, ale wymagającą kondycyjnie (około 1000 m przewyższenia), szczególnie jeśli jest to pierwsza długa droga, tak jak to było w naszym przypadku.

Royal Arches to nietrudny standard z jednym dziesiątkowym wyciągiem, który większość zespołów pokonuje A0 (wisząca na stałe lina do wahadła).


„Łatwe” zacięcia na South Face

Kolej na South Face (5.8). Wycena poszczególnych wyciągów nieco nas zaskoczyła, w naszej ocenie było to raczej 5.10.

Droga jest bardzo ładna i ma dużą klasę, na całej długości nie ma żadnego stałego punktu – nawet na stanowiskach. Pięćdziesięciometrowe zacięcie 5.6 (z tabelki wynika, że to IV+/V-) u nas byłoby mocną szóstką.

Na szczyt North Doma dotarliśmy około 18, czyli tuż przed zapadnięciem zmroku. Planowaliśmy zejść szlakiem North Dome Gully i rozpoznać je przed zrobieniem Astromana. Jest to najszybsze zejście z Washington Column, ale trudne i niebezpieczne. Szczególnie niepolecane jest nocne zejście bez znajomości. Ostatecznie z powodu zapadających ciemności zdecydowaliśmy się schodzić North Dome Trailem. Ponad 8-milowy marsz zakończyliśmy na Camp 4 o 22. Jak na drogę rozgrzewkową to była niezła wyrypa ;-)

  • Moratorium


Stanowisko po trzecim, najtrudniejszym wyciągu

Cztery wyciągi w regularnym ciosie, zacięcie od początku do końca. Klinowanie w rysie, rozpory i dilfery.
Micaj nie chciał wprawdzie robić dróg, które prowadziłem dwa lata wcześniej z Sokołem (brak możliwości OS :-), jednak chcieliśmy się sprawdzić, czy już dojrzeliśmy do jedenastkowych trudności, a że decyzja zapadała po późnym śniadaniu, krótkie Moratorium (5.11b) było idealnym celem.

Kluczowy wyciąg prowadzi Michał. Zastosował ciekawe połączenie odciągu, zapieraczki i rozpieraczki. Wyciąg, który dwa lata temu zmusił nas do trzech prób, przeszedł szybko i sprawnie.

Trzeba więc napierać na coś większego…

  • Free Blast

To dziesięć pierwszych wyciągów Salathe Wall – droga kończy się na Mamucich Tarasach. Poprzednim razem przymierzyliśmy się do tego z Sokołem ostatniego dnia pobytu. Wówczas pogiął nas piąty, rajbungowy wyciąg. Odpuściliśmy, żeby zdążyć na pociąg.

Ustalamy, że skoro ja znam pięć dolnych wyciągów, to prowadzi je Micaj. Ja pociągnę górę.

Jako że nie mamy transportu, wstajemy w nocy, aby być pod drogą bladym świtem. Obawiamy się tłumów na drodze. Jesteśmy trzeci w kolejce. Startujący przed nami Austriacy wyholowali wcześniej wory na Mamucie Tarasy, a dzisiaj wbijają się w Salathe Wall. Ponieważ posuwają się sprawnie, nie odpuszczamy i po godzinie ruszamy za nimi. Za nami w kolejce trzy kolejne zespoły, inni w międzyczasie rezygnują.

Za nami szykuje się dwójka młodych Austriaków z ichniejszego GOPRu. Wyglądają na niezłych wymiataczy, więc trochę się stresujemy, że będziemy ich hamować. Zdziwiłem się, gdy zaczęli się szpeić: camy po trzy z koloru! Wszystko się wyjaśniło, gdy wyjęli ławy ;-)

Micaj sprawnie pociągnął cztery pierwsze wyciągi, kolej na piąty – czujny, techniczny rajbung. Puściło od strzału, brawo!


Piąty wyciąg Free Blasta, nad okapikiem kluczowy rajbung

Moja kolej, ten slab ma być łatwiejszy, choć w przewodnikach jest opisywany od 10b do 11a. Nie daję rady. Nie mogę ustać w moich la sportivach, które kupiłem specjalnie do rys. Napiera Micaj. Nie wiemy, czy się nie zapchał, bo poszedł na wprost przewieszonym rajbungiem – ale załoił :-) Po tym, co zrobił, zasłużył na poprowadzenie całej drogi. Niestety zatrzymało go (sorry, miałem napisać, że się poślizgnął ;-) wejście do Half Dollara, zamieniliśmy się więc na prowadzeniu i poprowadziłem do końca.


„Half Dollar”, Micaj na chwilę przed lotem

Free Blast (5.11b) to piękna i trudna droga. Naszym zdaniem sajt na niej byłby bardzo cenny ze względu na niezwykle czujne środkowe wyciągi.

Po raz pierwszy zauważamy, że nikt nie ma takiej napinki jak my. Spośród tych, którzy łoją klasycznie, nikt nie powtarza wyciągu po odpadnięciu, napierają dalej AF. W tym dniu tylko my przeszliśmy FB w pełni klasycznie.

  • Rostrum

10 kilosów dymania z plecakami i sprzętem biwakowym? Spoko, damy radę. Jeśli chcemy się wspiąć na Rostruma, to nie mamy wyboru. Na szczęście ostatecznie jedziemy na pace Toyoty, udało się załatwić transport z chłopakami z naszego sajtu. Nie gustują w King Cobrze, więc ustalamy, że odwdzięczymy się winem.


Na pace Toyoty

Jedziemy wieczorem 41-ką i parkujemy za tunelem. Po upewnieniu się, że wiemy jak iść, żegnamy chłopaków i ruszamy na dół. 15 minut zejścia, następnie 4 zjazdy i jesteśmy pod północną Rostruma.

Karimaty rozkładamy dokładnie pod startem North Face (5.11c). Wprost nad głowami wcina się w rozgwieżdżone niebo przewieszona końcówka naszej drogi. Ustalamy, że wspinamy się blokami po cztery wyciągi, ja dół, Micaj górę.

Rano trochę zabalowaliśmy i w drogę ruszamy jako drudzy. Tuż za nami szpeją się Japończycy – Matsumoto z dziewczyną. Pierwszy wyciąg jest rozgrzewkowy. Idealne odciągowe flejki i rozwierający się kominek na końcu. Drugi to już jedenastkowe trudności o charakterze boulderowym. Jestem trochę spięty, bo wyglądający na wymiatacza zawodnik się tam zwalił. Oczywiście kontynuował AF. Okazuje się jednak, że więcej było strachu niż to warte.

Kolej na Killer Hands, pięćdziesięciometrowy wyciąg z idealnymi klinami na dłonie. Na wyciągu jest sporo restów, poza tym wbrew nazwie skatowane mam raczej stopy niż dłonie. Następny jedenastkowy wyciąg to startująca z wielkiej póły rysa na palce. Asekuracja OK, kliny wygodne, więc sprawnie kończę moją szychtę.


4. wyciąg – rysa na palce

Kolej na Micaja. Cudne zacięcie z trudnościami kumulującymi się na końcu, trzeba wspinać się szybko, bo słabo z restami.


Matsumoto na 5. wyciągu

Teraz offwidth za 5.10a, ale najpierw czujny trawers za 10c. Nominalnie wyciąg nietrudny, choć realnie szeroka dziesiątkowa rysa może sprawić więcej kłopotu niż 11c na palce ;-) Jednak to nie dotyczy Micaja, nieprzypadkowo tak podzieliliśmy sie pracą – to on jest specjalistą od szerokich rys i czochrania się w kominach.

Teraz 11b, które doprowadzi nas pod okap. Rysa na dłoń rozszerza się do szerokości pięści i przewiesza się wchodząc w zaciątko. Micaj jęczy. Nawet nie zauważył, kiedy wypadł mu czerwony cam. Szczęście, że nikogo nie zabił – kask nie jest tu standardowym wyposażeniem wspinacza. Widzę, że zaraz się zwali. Byłoby słabo, spalony OS, a poza tym na półce razem ze mną jest już sympatyczna para Japończyków.

Złapałem no-handa! zrób mi zdjęcie ;-) – słyszę


Złapałem no-handa! Zrób mi zdjęcie :-)

Już praktycznie odpadał, gdy zdołał tak wklinować nogę, że był stanie puścić obie ręce! Wprawdzie później przypłacimy to przymusową pauzą (kontuzja nogi pozwalała mu tylko na nieudolne kuśtykanie, o wspinie nie było mowy), ale teraz to bez znaczenia. Po krótkim reście dokończył wyciąg. Ostatni to już tylko formalność. Na wprost idzie wariant Alien 5.12b, my pójdziemy standardowo – trawers w prawo i szeroką rysą przez okap do góry.

Radość na szczycie i kontemplowanie widoków. Wizualizujemy sobie hi-line’a z Rostruma. Gdyby była taśma, na pewno byśmy spróbowali.

Standardowo po krótkim zjeździe z turni idzie się do góry, do szosy i wraca autem. My musimy zejść i zjechać pod ścianę, nieskutecznie poszukać zgubionego cama, spakować bety i w zupełnych ciemnościach przedzierać się przez gęsty las, aby dojść do szosy. Podczas zejścia baliśmy się bardziej niż w czasie wspinania. Nasłuchaliśmy się o groźnej roślinie, zetknięcie z którą kończy się długim pobytem w szpitalu i wielkimi wykwitami na skórze. Poison Oak został nam tak opisany, że rozpoznawaliśmy go praktycznie w każdym krzaku :-)

W końcu udało nam się wyjść z lasu. Jeszcze tylko przeprawa przez Merced. Liczyliśmy, że uda nam się przejść rzekę suchą stopą. Jesienią stan wody jest bardzo niski i są fragmenty, gdzie jest to możliwe.
Niestety zdejmujemy buty i w tempie dwa kroki na minutę, uważając by nie poślizgnąć się otoczakach, docieramy do ulicy. Jest zupełnie ciemno. Mija nas sporo aut, ale stopujemy bez wiary, że ktoś się zatrzyma.
Tempo mamy niezłe, więc w 2 godziny dotrzemy do kampu. Na szczęście japońska ciekawość świata zwycięża i dwóch młodych skośnookich turystów zaprasza nas do auta. Kolację jemy szybciej, niż się spodziewaliśmy.

  • East Buttre

Z Michała nogą trochę lepiej, ale nadal boi się, że przeciążenie może spowodować przymusową rehabilitację do końca wyjazdu. Postanawiamy ją przetestować na East Buttres (5.10b). 13 nietrudnych wyciągów jest dobrych na rozwspin, poza tym Micaj koniecznie chciał zrobić coś na El Capie. Droga jest ładna i wiedzie ciekawymi formacjami. Nie przeszkadza nawet fakt, że wspinając się nią nie widzimy ściany El Capa :-)


East Buttres

  • Astroman

Nie wolno też zapomnieć o Penelope! Faktem jest, że bez problemu zrobiła solo „Astromana” – i to klasycznie – ale cóż w tym dziwnego? Ona wspina się codziennie, a na dokładkę jest giętka jak wierzbowa witka. Każdy łojant, jeśli ma taką kondycję, bez problemu pociągnie tę drogę. Też mi, kurwa. osiągnięcie! (John Long „Opowieści z Krainy Largo”)

To cel naszego wyjazdu, droga symbol. Chcemy być dobrze przygotowani, bo sporo naczytaliśmy się i nasłuchaliśmy o jej powadze. Techniczny Boulder Problem, grzejący buły, wytrzymałościowy Enduro Corner, zatrzymujący większość europejskich zespołów Harding Slot, przepiękny, pięćdziesięciometrowy Changing Corner i na samym końcu ryzykowny runout.

W Polsce odlicza się kolejne przejścia Astromana, a pewien emigrant z Krakowa twierdzi, że ekscytujemy się drogami, które robią weekendowi wspinacze. Ma sporo racji. Takie drogi jak Free Blast, Rostrum czy Astroman mają po kilkanaście przejść tygodniowo, jednak jak zauważyliśmy, styl tych przejść jest daleki od ideału.
Dla większości ważne jest, żeby przejść drogę, styl jest drugorzędny. Jeśli coś zatrzyma na drodze, to się azeruje i napiera dalej. W czasie naszego pobytu nie spotkaliśmy się z sytuacją, żeby ktoś po locie powtarzał wyciąg, tylko dla nas to było naturalne.

Astromana zrobiliśmy za drugim razem, za pierwszym przyhamował nas 10-metrowy lot Micaja na Enduro, bezskuteczne próby wpełznięcia do Harding Slota i ponad półtoragodzinne oczekiwanie, aż uporają się z nim (przepuszczeni przez nas) łojanci z Arizony. Po godzinie szesnastej zaczynamy wycof zjazdami.

Po dniu restowym jesteśmy pod drogą jeszcze przed świtem. Łączę dwa pierwsze wyciągi, Bulder Problem (podobnie jak za pierwszym razem) pada bez kłopotu. To raptem kilka odciągowych przechwytów z małymi krawądkami. Jeśli ktoś chce przejść 35-metrowe zacięcie Enduro dulferem to musi mieć kosmiczną wytrzymałość. Dla mnie kluczem do sukcesu było klinowanie się w rysie i restujące rozpory.


Enduro Corner

Jeszcze tylko dwa wyciągi i jesteśmy pod słynną szparą w okapie. Tym razem Michał łoi w ciągu.


Micaj przed wejściem do Harding Slota

Łatwe podejście, podbierający dulfer i kluczowe wejście do lejkowatej szpary w dachu. Później już tylko kilka metrów pełzania w klaustrofobicznie wąskiej rysie i mamy stan.

Następne wyciągi mają po około 50 metrów, rysy we wszystkich rozmiarach. Changing Corner to chyba najpiękniejsza na drodze długość liny – mantla, rozpór, techniczny odciąg i na koniec wzorcowe kliny.


Końcówka „Changing Corners”

Ostatni wyciąg, z literką R (możliwość ryzykownego lotu) nie był taki straszny. Zastanawiam się tylko, czy gdybym odpadł, to ekspandujący flejk nie wyplułby założonych zań mikromechaników.

Na szczycie jesteśmy tuż przed osiemnastą, więc za pół godziny będzie ciemno. Uznajemy, że to zbyt późno, żeby schodzić przez North Dome Gully. Schodzimy do Royal Arches, aby dotrzeć do linii zjazdów. W oczekiwaniu na pojawienie się księżyca rozpalamy ognisko, jest ciepło i przyjemnie. Łysy jednak się spóźnia, schodzimy więc przy świetle czołówek.

Zjazdy opisane perfekcyjnie, w wersji z pojedynczą liną, mamy ich 15. Idzie sprawnie, poza małym incydentem, kiedy to zjechaliśmy na 50 metrów i nie mogliśmy odzyskać liny ciągnąc za repa.

W końcu Camp 4 i kolacyjka. Do śpiworów wchodzimy dokładnie po 24 godzinach od ich opuszczenia.

  • Chuinard-Herbert

Sentinel Rock to turnia z trudnym podejściem i równie poważnym zejściem. Mieliśmy nieco ułatwione zadanie, ponieważ dwa lata temu byłem na Sentinelu robiąc Steck-Salathe.

Okazało się, że mamy za dużo szpeju. Szczególnie w dolnej części asekuracja ogranicza się do wpinania ekspresów haki. Niektóre nie wyglądają najlepiej, więc warto coś dołożyć.

Chuinard-Herbert (5.11c) swoim charakterem zdecydowanie bliższa jest drogom tatrzańskim niż yosemickim.


Płytowe trudności i sporo stałych haków

Trudności pierwszego, jedenastkowego wyciągu ograniczają się do wystartowania w rozwarte zaciątko. Drugi to już typowo yosemicka rysa w różnych szerokościach. Jeśli nawet nie najtrudniejszy, to zdecydowanie najpoważniejszy jest trzeci (ostatni) oferujący jedenastkowe trudności. Startuje technicznym zacięciem, następnie nietrudny trawers pod okapem i pokonanie okapu za pomocą cienkiej rysy na palce. Okap trzeba przejść mając lufę pod stopami, a za asekurację kości osadzone za wielkie, białe, dudniące suporeksy (Afro-Cuban Loose Flakes – do tej pory nie wiemy, co znaczył ten opis w przewodniku ;-)


Micaj przed trawersem pod dudniącymi blokami okapu

Zejście z Sentinela rozpoczynamy za dnia, ale już w kuluarze zastają nas ciemności, które zwiększają powagę i tak już trudnego zejścia. Byliśmy dzielni i mimo czających się w ciemnościach niebezpieczeństw szczęśliwie dotarliśmy do szlaku ;-)

Jeszcze na Camp 4 zaczęliśmy podsumowywać nasz wyjazd i stwierdziliśmy, że jak na trzecioligowców to się powspinaliśmy. Najważniejsze, że robiliśmy wyłącznie przepiękne drogi. Doszliśmy do wniosku, iż do wielkich standardów Doliny należy się odpowiednio przygotować, ale są to drogi dla ludzi. Mit tych dróg nie powinien paraliżować ani odstraszać. Już nawet mamy cele na kolejny wyjazd: klasyczne drogi na najsłynniejszych ścianach Yosemitów. Wiemy, że są w naszym zasięgu.

Chronologiczny wykaz ciekawszych przejść:

  • Royal Arches – Royal Arches 5.10b OS (16 wyciągów)
  • North Dome – South Face 5.8 OS (8 wyciągów)
  • Shultz’s Ridge – Moratorium 5.11b RP (4 wyciągów)
  • El Capitan – Free Blast 5.11b Flash (10 wyciągów)
  • Rostrum – North Face 5.11c OS (8 wyciągów)
  • El Capitan – East Buttress 5.10b OS (13 wyciągów)
  • Washington Column – Astroman 5.11c RP (12 wyciągów)
  • Royal Arches – Serenity CrackThe Sons of Yesterday 5.10d OS (8 wyciągów) Micaj z partnerem z Norwegii
  • Sentinel Rock – ChuinardHerbert 5.11c OS (15 wyciągów)

Zdjęcia: Blondas, Micaj

***

Wyjazd odbył sie pod patronatem i przy wsparciu finansowym Polskiego Związku Alpinizmu.
Za pomoc sprzętową pragniemy podziękować wrocławskim sklepom Pietros.

Nasz wyjazd nie doszedłby oczywiście do skutku bez wsparcia Sudeckiej Szkoły Wspinaczki i Szkoły Wspinaczki „Granit”.

Jarek Blondas Liwacz (blondas.pl, Sudecki Klub Wysokogórski)




  • Komentarze na forum Dodaj swój wątek

    Kawał dobrej roboty! [35]
    Jak w tylule, poza tym świetna relacja i zdjęcia. Bardzo…

    26-11-2008
    andrzej